ตอนที่สาม
" เอาล่ะค่ะ...วันนี้พอแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน...." เสียงของครูผู้ฝึกร้องเรียกสติของผมให้คืนกลับมา
.....นี่ผมหลับไปถึงสองชั่วโมงเต็มเลยเหรอครับเนี่ย....
ผมกระพริบตาถี่ๆก่อนจะลุกขึ้นเดินออกมาจากในห้องพร้อมกับคนอื่นๆ
" พี่ๆ..." เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นที่ด้านหลังของผม...
เมื่อผมหันไปตามเสียงเรียกผมก็ต้องพบกับเด็กชายวัยแปดขวบคนที่รู้ไปซะทุกเรื่องนั่นเอง
" มีอะไรเหรอ..."
" ครูปราณีฝากมาบอกว่าอย่าลืมขึ้นไปชั้นสามก่อนกลับนะ..."
" ทำไมเหรอ.."
" ครูแกอยากรู้ว่าคนที่ฝึกครั้งแรกเมื่อวานกับแกแล้วไม่เห็นอะไรน่ะน่ะวันนี้เป็นยังไงบ้าง..."
ผมพยักหน้าช้าๆให้กับเจ้าเด็กนั่น....
ผมก้าวขึ้นบันไดไปชั้นสามก่อนจะพบว่า
ห้องของผู้ฝึกรายใหม่ตอนนี้มีร่างของหญิงร่างท้วมคนหนึ่งกำลังนั่งสมาธิอยู่หน้าองค์พระประธาน.....
ผมมองไปรอบๆก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปข้างใน
" มาแล้วเหรอคะ..." เสียงของครูปราณีดังขึ้น
" สวัสดีครับอาจารย์.."
" ค่ะธรรมะสวัสดี....วันนี้เป็นอย่างไรบ้างคะ"
" เอ่อ...คือ..."
" วันนี้จิตเป็นสมาธิกว่าเมื่อวานใช่ไหมคะ..."
" เอ้อ..ใช่ครับ..."
" ดีแล้วล่ะค่ะ...อาจารย์คิดไว้ไม่มีผิดว่าคุณต้องทำได้...วันนี้ไปเที่ยวนรกมาเป็นยังไงบ้างคะ...."
ผมนิ่งอึ้งไปทันทีกับคำถามของอาจารย์ปราณี....
ดูท่าว่าหล่อนจะรู้เรื่องของลูกศิษย์ทางธรรมอย่างผมคนนี้เป็นอย่างดีนะครับเนี่ย...
" ฝึกไปเรื่อยๆนะคะ...ที่บ้านหลวงปู่นี้จัดเดือนละสองครั้งในวันเสาร์-อาทิตย์
ของทุกๆต้นเดือนและปลายเดือน....เอาไว้เรามาเจอกันใหม่นะคะ...ธรรมสวัสดีค่ะ.."
ผมกล่าวร่ำลาอาจารย์ปราณีก่อนจะเดินลงมาที่บริเวณชั้นล่างของบ้านหลวงปู่
โดยไม่ลืมที่จะซื้อซีดีบันทึกเสียงของท่านและหนังสืออีกจำนวนหนึ่งกลับมาฝากคุณนายน้ำทิพย์
......
" เย็นนี้อยู่กินหมูจุ่มกับแม่มั้ยภัทร...ตรงหน้าปากซอยบ้านเรามีร้านใหม่มาตั้งน่ะ..
ตอนภัทรขับผ่านมาก็เห็นใช่ไหมลูก..."
" ฮะม๊า..."
" เอ้านี่สองพันที่แม่สัญญาไว้ว่าจะให้..." คุณนายน้ำทิพย์ยื่นธนบัตรใบละหนึ่งพันให้ผมสองใบ
ตกเย็นวันนั้นสรุปว่าโครงการสังสรรค์หมูกระทะของผมและเพื่อนๆในคณะเป็นอันต้องถูกพับไปชั่่วคราว....
ไอ้เจเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมจนขึ้นระดับมหาวิทยาลัย
ร้องตะโกนใส่ผมทางโทรศัพท์ทันทีที่รู้ว่าผมจะต้องอยู่ทานข้าวกับคุณนายน้ำทิพย์
" โห่..ไอ้ห่ะไหนเอ็งว่าจะมากินเหล้ากับพวกข้าไงวะ..."
" คือ..ข้าไปไม่ได้จริงๆ...เอาไว้วันหลังก็แล้วกัน.."
" เออๆ..เห็นแก่แม่เอ็งก็แล้วกัน..แต่เอ็งห้ามคืนคำนะเว้ย..."
" เออๆ..รู้แล้วล่ะน่า...แต่ข้าว่าช่วงนี้พวกเอ็งลดๆเหล้ากันหน่อยก็ดีนะ.."
" อะไรกันเมื่อก่อนเอ็งเอาแต่ชวนพวกข้าเป็นว่าเล่นเลยนะเว้ย...ไหงตอนนี้กลับกลายเป็นงั้นไปเล่า.."
" เออ..น่า..ช่างมันเหอะ..ไงก็อย่ากินเยอะละกันนะข้าเป็นห่วง..."
ผมรีบบอกปัดก่อนที่ภาพการทรมานผู้ทำผิดศีลข้อสุราเมรยะจะขึ้นมาอยู่ในหัว...
สองชั่วโมงต่อมาผมและคุณนายน้ำทิพย์นั่งรอชุดหมูจุ่มอยู่ภายในร้านเปิดใหม่หน้าปากซอย....
ผมคุยถึงเรื่องการฝึกวิชาถอดกายทิพย์ของหลวงปู่จันทร์ในวันนี้ให้คุณแม่ฟัง...
เธอทำตาโตเล็กน้อยทันทีที่ได้ยินเรื่องราวทั้งหมด
" ตกลงพญามัจจุราชหล่อรึเปล่า..."
" โถ่ม๊า...นอกเรื่องแล้ว..."
ผมเล่าไปจนถึงตอนที่ผมได้พูดคุยกับอาจารย์ปราณี
" แล้วท่านรู้เรื่องที่ภัทรไปนรกได้ยังไงล่ะ.."
" นั่นสิม๊า...ผมก็ยังงงๆอยู่.."
" มาแล้วคร้าบ..."
เสียงของพนักงานเสิร์ฟภายในร้านขัดจังหวะการสนทนาของพวกเราแม่ลูก.....
หม้อดินเผาสำหรับจุ่มเนื้อหมูและต้มผักถูกยกมาตั้งไว้บนโต้ะ
คอหมูย่างถูกนำมาเสิร์ฟบนโต้ะของผมเป็นลำดับแรก
" อร่อย.." คุณนายน้ำทิพย์กับผมแย่งกันคีบคอหมูย่างเข้าปากแทบไม่ทัน..
แต่แล้วในขณะที่ผมกำลังเอร็ดอร่อยอยู่กับอาหารตรงหน้าอยู่นั้น
ภาพของหมูตัวอ้วนตัวหนึ่งที่กำลังดิ้นพราดๆก่อนจะถูกเชือดด้วยคมมีดของคนงานในโรงฆ่าสัตว์
ก็บังเกิดขึ้นราวกับภาพถ่ายต่อเนื่อง
" อ่อก.." ผมคายคอหมูย่างชิ้นที่กำลังเคี้ยวอยู่ในปากทิ้งทันที
" อ้าว...ภัทร...เป็นอะไรไปน่ะ...ไม่อร่อยหรือไง.."
" เปล่าม๊าคือ...."
ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรต่อพนักงานอีกคนเดินถือถาดเนื้อหมูและตับที่หั่นจนเป็นแผ่นเข้ามาวางบนโต๊ะ
" อ้ะ..ภัทร...ของโปรดลูกมาแล้ว..."
ทันทีที่ผมเห็นเนื้อเหล่านั้นผมก็ถึงกับกลั้นอาเจียนไว้ไม่ไหวเพราะภาพที่เกิดขึ้นมาซ้อนทับอีกทีหนึ่งก็คือ...
ไส้หมูมากมายที่ถูกควักออกมาจากตัวของพวกมันซึ่งกำลังนอนแน่นิ่งอยู่บนสายพาน...
ไส้หมูที่ยังมีเลือดเจิ่งนองถูกยัดใส่ถุงพลาสติกรวมกัน
จนไม่รู้ว่าภายในถุงนั้นมีไส้และตับรวมทั้งเครื่องในของหมูกี่ตัวกันแน่...
แต่ที่ผมรู้ก็คือว่า...พวกมันน่าขยะแขยงมากครับ
" อ้วก...." ผมรีบวิ่งลุกขึ้นจากที่นั่งก่อนจะปล่อยความรู้สึกพะอืดพะอมไว้ใต้ต้นไม้ข้างร้าน
มันเกิดอะไรกับผมกันแน่ครับ.....นี่ผมยังปกติดีอยู่หรือเปล่า
หรือว่าผมจะกลายเป็นบ้าไปแล้ว
ใครก็ได้ช่วยตอบที!!..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น